Τα ξημερώματα της περασμένης Κυριακής αστυνομικοί άνοιξαν πυρ σε αυτοκίνητο με 3 επιβαίνοντες, με αποτέλεσμα τον θανάσιμο τραυματισμό του 18χρονου Νίκου Σαμπάνη και τον τραυματισμό ενός ακόμη ατόμου. Οι αστυνομικοί παρά τις σαφείς εντολές που είχαν ώστε να παύσουν την καταδίωξη και να μην προβούν σε πυροβολισμούς, έπραξαν απολύτως αυθαίρετα, αντίθετα από τις εντολές των προϊσταμένων τους. Ως αυτόκλητοι τιμωροί, άδειασαν 38(!) σφαίρες στην μέση του δρόμου, ανάμεσα από άλλα διερχόμενα οχήματα και πεζούς πολίτες.
Αυτή η ιστορία αφορά τους πάντες. Το περιστατικό αυτό έρχεται ως συνέχεια μίας κλιμακούμενης κατάστασης όπου τα τελευταία 2 χρόνια γινόμαστε συνεχώς μάρτυρες περιστατικών αστυνομικής αυθαιρεσίας. Η βία και η καταστολή είναι η νέα κανονικότητα της κυβέρνησης που επιφυλάσσει για όλους μας. Είτε είσαι Ρομά, είτε μετανάστης, είτε ΛΟΑΤΚΙ, είτε «κανονικός» κάποια στιγμή θα έρθει και στην πόρτα σου. Ποιος να ξεχάσει την εισβολή της αστυνομίας σε σινεμά; Τον ξυλοδαρμό του σκηνοθέτη Ινδαρέ μέσα στο ίδιο του το σπίτι; Ποιος ξεχνάει τα γεγονότα στην Νέα Σμύρνη; Τον ξυλοδαρμό φοιτητών/τριων μέσα στο ίδιο τους το πανεπιστήμιο; Το όπλο που τράβηξε αστυνομικός μέσα στην ΑΣΟΕΕ; Την σεξουαλική παρενόχληση 18χρονης μέσα σε αστυνομικό τμήμα; Την σύλληψη ανήλικων μαθητών στις μαθητικές πορείες;
«Μα έκλεψε, μα δεν σταμάτησε στα σήματα, μα ήταν γύφτος». Αυτό είναι το αφήγημα που προσπαθούν να διαμορφώσουν τα συστημικά ΜΜΕ για να δικαιολογήσουν την δολοφονία. Αυτό το αφήγημα θρέφει τον κοινωνικό αυτοματισμό και πρέπει να απορριφθεί. Το πρόβλημα δεν είναι οι Ρομά, είναι το σύστημα που τους αναγκάζει να ζουν στην φτώχεια και την εξαθλίωση. Το σύστημα που τους κλέβει πόρους και τους καθιστά αόρατους, δίχως δρόμους, ρεύμα και νερό. Άνθρωποι αποκλεισμένοι, παιδιά χωρίς πρόσβαση στο εκπαιδευτικό σύστημα. Τα θετικά βήματα που έγιναν επί κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ και έδωσαν ανάσα σε αρκετούς από αυτούς, σήμερα αναιρούνται ένα προς ένα. Κι όμως κάθε Κυριακή στο παζάρι του Ελαιώνα αντικρίζουμε ανθρώπους εργατικούς και περήφανους, πολλούς τους γνωρίζουμε με τα μικρά τους ονόματα.
Ήτανε ρομά ήτανε όμως και νέοι. Αυτό που διεκδικούμε είναι ο σεβασμός στο κράτος δικαίου, η ισότητα απέναντι στο νόμο και η πάταξη της αστυνομικής αυθαιρεσίας ως αδιαπραγμάτευτες θεμελιώδεις αρχές ενός κράτους δικαίου. Από την πλευρά μας αγωνιζόμαστε για τον άμεσο εκδημοκρατισμό της αστυνομίας και των σωμάτων ασφαλείας και παράλληλα αωνιζόμαστε ενάντια στους αποκλεισμούς και την ακραία φτώχεια. Ώσπου να διασφαλιστούν ανθρώπινοι όροι διαβίωσης και να ενταχθούν όλα τα παιδιά Ρομά στο εκπαιδευτικό σύστημα. Αυτός είναι και ο μόνος τρόπος να σώσουμε τα παιδιά από την παρανομία και την παραβατικότητα. Γιατί αν γλιτώσει το παιδί υπάρχει ελπίδα!
Είτε τον λένε Αλέξη, είτε Ζακ, είτε Ebuka, είτε Βαγγέλη, είτε Νίκο. Όλες οι ζωές των ανθρώπων μετράνε. Καμία άλλη δολοφονία!
